page contents

پرلیت در کشت هیدروپونیک گوجه فرنگی

کشت بدون خاک (هیدروپونیک)

در سالهای اخیر کشت و پرورش سبزی های گلخانه ای در کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته و عقیده بر این است که یکی از راهکارهای مهم برای رسیدن به حداکثر محصول در واحد سطح و در حداقل زمان پرورش گیاهان به روش کشت بدون خاک (هیدروپونیک) است. در کشت بدون خاک (هیدروپونیک) به دلایلی مانند تراکم بالای گیاه در واحد سطح و امکان پوشش بسترهای کشت و محلول غذایی، تبخیر کاهش یافته و آب کمتری به هدر می رود. در سیستم های کشت بدون خاک مبتنی بر بسترهای مصنوعی، حجم محیط ریشه محدود و ظرفیت نگهداری آب بسترها اغلب پایین است و از این رو لازم است نیاز آبی گیاه باتوجه به تبخیر تعریق آن تعیین شده و باتوجه به خصوصیات فیزیکی و شیمیایی بستر مورد استفاده در بین دفعات آبیاری تقسیم شود. 

بستر کشت گلخانه ای

باتوجه به محدودیت های موجود در کشور ایران (محدودیت آب، زمین حاصلخیز و ...) و برخی ملاحظات دیگر (افزایش عملکرد در واحد سطح، افزایش راندمان استفاده از مواد اولیه، ایجاد اشتغال پایدار و ...) تولید گلخانه ای محصولات گسترش زیادی یافته است. بخش عمده ای از گلخانه ها به تولیدات محصولات سبزی اشتغال دارند که نیازمند استفاده از نشاهای مطلوب و با کیفیت می باشند. به همین جهت گلخانه های تولید کننده نشای سبزی ها نیز گسترش چشمگیری یافته اند. اغلب این واحدها برای تولید نشا (حتی نشاهایی که برای کاشت در مزرعه آماده می شوند) از بسترهای کشت غیرخاکی نظیر پرلیت و کوکوپیت استفاده می کنند. لذا تعیین خواص فیزیکی بسترهای رایج در هر منطقه ضروری است تا با شناخت آنها نسبت به تنظیم و مدیریت محلول رسانی اقدام شود. در این صورت است که می توان مطمئن بود نیاز آبی و تغذیه ای گیاه تا حد قابل قبولی تامین شده و احتمال بروز انواع تنش ها به حداقل می رسد.

بستر کشت هیدروپونیک نشا گوجه فرنگی

 به منظور ارزیابی تاثیر ظرفیت نگهداری آب بسترهای کشت بر مدیریت تغذیه نشا گوجه فرنگی گلخانه ای در سیستم هدروپونیک تحقیقی توسط دلشاد و همکاران در گلخانه سبزیکاری گروه علوم باغبانی دانشگاه تهران انجام شد. در این آزمایش ظرفیت نگهداری آب بستر کاشت به عنوان مهمترین عامل موثر بر مدیریت محلول رسانی به بستر کشت هیدروپونیک گوجه فرنگی در نظر گرفته شد و 3 بستر با ظرفیت نگهداری آب زیاد (پرلیت و کوکوپیت با نسبت 1 به 9)، کم (پرلیت متوسط خالص) و متوسط (پرلیت و کوکوپیت 6 به 4) برای اعمال تیمارهای آبیاری مورد نظر انتخاب شدند. باتوجه به نیاز آبی نشای گوجه فرنگی گلخانه ای و ظرفیت گلدان هر بستر فرکانس آبیاری تعیین گردید. در هر بستر 4 تیمار آبیاری شامل محلول دهد بعد از 25 درصد، 50 درصد، 75 درصد و 100 درصد تخلیه آب در درسترس با استفاده از روش وزنی به طور دقیق با سرنگی با حجم محلول مشخص اعمال گردید.

بستر کشت پرلیتی ویژه هیدروپونیک گوجه فرنگی

نتایج نشان داد که بسیاری از پارامترهای رشد اندازه گیری شده تحت تاثیر تیمارهای مختلف آبیاری و بستر قرار گرفتند. با تغییر سطح آبیاری از 25 درصد تخلیه آب در دسترس به 100 درصد، میزان وزن خشک برگ، وزن خشک کل، سطح برگ، ارتفاع نشا و سرعت رشد نسبی کاهش یافت. بیشترین میزان این صفات در تیمارهای محلول دهی بعد از 25 درصدو 50 درصد تخلیه آب در دسترس و در دو بستر ترکیبی مشاهده شد. در هر سه بستر مورد آزمایش، بیشترین میزان سطح ویژه برگ را تیمار آبیاری 100 درصد تخلیه آب در دسترس به خود اختصاص داد. تاثیر بستر بر روی قطر نشا بیشتر از آبیاری بود به طوری که بیشترین میزان آن مربوط به بستر ترکیبی پرلیت و کوکوپیت 1 به 9 و بعد از آن ترکیب پرلیت و کوکوپیت 4 به 6 بود. در سطوح آبیاری 50، 75 و 100 درصد بیشترین تعداد برگ در هر نشا مربوط به بستر ترکیبی پرلیت و کوکوپیت 4 به 6 بود. در صورتی که در سطح آبیاری 25 درصد بیشترین میانگین این مقدار به بستر ترکیبی پرلیت و کوکوپیت 1 به 9 اختصاص داشت.

توصیه کشت نشا گوجه فرنگی 

لذا با نگهداشتن محتوای آب بستر در حالت ظرفیت گلدان به مدت طولانی تر، هدایت هیدرولیکی غیر اشباع بستر بالا رفته و در نتیجه شرایط مناسبی را برای جذب آب توسط گیاه ایجاد می کند و از بروز تنش خشکی در گیاه جلوگیری می نماید و در نتیجه رشد بهتر گیاه را به دنبال خواهد داشت. استفاده از بسترهای مناسب با قدرت نگهداری آب بالاتر و آبیاری مناسب و به موقع گیاهان و نگه داشتن محتوای آبی بستر در حالت ظرفیت گلدان به عنوان راهکاری موثر در مدیریت محلول رسانی در سیستم کشت هیدروپونیک گوجه فرنگی قابل توصیه است.
کشت هیدروپونیک گوجه فرنگی پرلیت گوجه گیلاسی نشا گوجه فرنگی پرورش گوجه
فروشگاه اینترنتی